Geçenlerde annem ve babamla ufak bir konu yüzünden tartışmaya girdim. Beni anlamadıklarını ve isteklerime saygı göstermediklerini düşündüğüm için. Eminim sizce de çok garipsenecek bir durum değildir. Her biriniz anne babanızla zaman zaman münakaşaya girip fikir ayrılıkları yaşıyorsunuzdur fakat benim burada garipsediğim şey ailemle konuşurken “Of!” çektiğim oldu. Ne var ki bunda diyeceksiniz belki de ama yanılıyorsunuz. Kuran okurken daha önce farkına varamadığım bir ayeti fark ettim.
23- Rabbin, O`ndan başkasına kulluk etmemenizi ve anne-babaya iyilikle-davranmayı emretti. Şayet onlardan biri veya ikisi yanında yaşlılığa ulaşırsa, onlara: `Öf` bile deme ve onları azarlama; onlara güzel söz söyle. ( İsra Suresi)
Bu da yetmezmiş gibi vicdan azabımı bir kat daha artıran bir anısını duydum arkadaşımın. Geçenlerde vefat etmiş bir dost. Genç yaşta kendisini kaybettiğimiz ama vefatından sonra dahi etrafımıza gururla anlatıp, “Bak işte O bizim arkadaşımızdı” diye kendimize paye çıkarttığımız biri. Öğrendim ki annesiyle en ufak bir tartışmaya dahi girse kendisini odasına kapatıyormuş. Sırf annesine “Of!” dememek için. Kuran’da geçen, yukarıda da belirttiğim ayeti belli ki hiç aklından çıkartmayan arkadaşım vefatından sonra bile bana örnek oldu açıkçası. Allah’tan herkese kendisini hayırlarda yarışmaya teşvik edecek, dinini yaşamasına katkıda bulunacak bir dost vermesini dilemekten başka ne yapılabilir ki… Bundan böyle ben de aileme saygıda kusur etmemeye, onlarla bir fikir ayrılığına düşsem dahi Kuran’da emredildiği gibi yaşamak için gayret etmeye söz verdim kendime…
Ptsi Eyl. 08, 2008 7:43 pm
